Zami cricket is een sport op zich. Wij voldoen niet aan bepaalde standaarden, waardoor wij soms worden gezien als buitenbeentjes.
Na 3 seizoenen Zami cricket, weet ik al bijna de “normale regels” van het grote Cricket niet meer. Ik kan echt niet begrijpen dat men blij kan zijn met een over zonder wides, of waarom je de bal naar de grond probeert te slaan in plaats van door de lucht. Waarom zou je elke bal die naar je toekomt vangen en vasthouden?
Ons Zami team is op dit moment op de goede weg, want er waren nog al wat dingen mis aan onze Zami spirit, de laatste 3 jaar. We werden 2x kampioen, mensen maakten ineens 80 runs per wedstrijd, onze bowlers begonnen rekening te houden met hun cijfers en de line-up werd zo gemaakt opdat we de grootste kans hadden om te winnen. Zelfs deze zaterdag werden er spelers gewoon achtergelaten in het Voorburgsche, terwijl we altijd op elkaar wachtten.
Nu ben ik er na 3 jaar achter dat deze ideeën meer horen bij het echte Cricket. Bij Zami cricket is hier geen ruimte voor.
Zo merk ik nu dat de Zami Goden ons aan het straffen zijn. Zo ook tijdens deze wedstrijd. Deze wedstrijd was een test, een test om te zien of wij nog wel op de Zami boot van Noach mochten. Zami Cricket moest gered worden.
Tijdens het fielden werden maidens opgevolgd door overs met 20 runs, bijna elke vang gedropped en hier een daar was er een prachtige overthrow. Zowaar konden we als trotse Zami cricketers met 230 runs tegen aan de lunch, omdat we graag het WK, de Tour de France en Wimbledon wilden kijken. Tijdens deze lunch realiseerde ik mij ook het volgende. Grote winnaars verliezen, ik zag Nadal verslagen worden, Dumoulin een gat laten en onze grote vrienden van Engeland niet eens de 3e plaats naar huis brengen. Toch worden deze spelers door duizenden bejubeld, en ik denk niet dat dit desondanks hun nederlagen zijn, maar toch ook dankzij deze nederlagen.
Met deze wetenschap in mijn achterhoofd, kon ik daardoor anderhalf uur later netjes als batsman nummer 10 in over 22, het veld in wetende dat ik de resterende 130 runs helemaal niet hoefde te maken. Het had wel gekund, maar het was niet nodig. In de Zami hoef je niet te excelleren, maar moet je erbij horen.
Hoogtepunten deze week waren dan ook gewoon de jugs die worden genuttigd, de Zamilympics die worden gespeeld en de gezelligheid die iedereen altijd meebrengt. Persoonlijke successen worden ook niet gevierd en bejubeld, want dan ga je maar gewoon cricket spelen. Op het veld, welke deze Zaterdag 40 graden was, hebben wij ons namelijk op en top Zami cricketers getoond. Misschien wel zo goed dat de tegenstander bij zichzelf ten rade gaat, of zij daar ook nog wel bij horen.
Erwin Strating
