(inleiding en uitleg onder aan pagina)
6. Het datumduiveltje van VCC secretarissen
Het was een running gag in het bestuur: het datumduiveltje van de secrataris. Zo precies als de notulen werden opgemaakt, de leden werden geteld, de brieven werden geschreven en de post werd ingebracht in bestuursvergaderingen, zo zeker kon je er bijna ook van zijn dat er ergens creatief was omgegaan met een datum. Dat kon de uitnodiging voor de vergadering zijn (dinsdag 24 maart, terwijl het dinsdag 23 maart was of woensdag 24 maart), het aantal leden over 2015, terwijl dat toch al ruim achter ons lag of een of andere variant hierop. Helemaal niet ernstig, wel hilarisch.
Recent historisch onderzoek lijkt erop te duiden dat dit een kwaal is waar meer VCC secretarissen aan hebben geleden. Kijk maar eens naar het briefhoofd van bijgaande brief uit 1939 (mischien wel de eerste ledenwervingscampagne)
Wat valt de goed ingevoerde VCC-er hier op? Precies: “Opgericht op 1 juni 1933“! Terwijl we al onze jubilea toch vieren op 2 juni, waarbij we tellen vanaf 1932. Zoek de jubileumboeken er maar op na. Datumduiveltje van de toenmalige secretaris, de heer Wils? Waarschijnlijk wel, want uit 1932 hebben we vrij duidelijke berichten dat VCC in 1932 werd opgericht. Hoewel? Hoe verklaren we bijgaande cartoon uit Het Vaderland van 11 juni 1929? Drie jaar voordat VCC hoegenaamd werd opgericht. Tips zijn welkom op secretaris@voorburgcc.nl (hoe kan het ook anders).
5. Fear and loathing on the way to Qui Vive
Fear is a funny thing. It is the fight or flight instinct that is basically meant to keep you alive, and when the adrenaline is pumping, the body’s natural ‘danger’ signal can save your life. So, what does this have to do with a cricket match, where the only real danger is getting hit by a ball, or … worse… embarrassing yourself with a dropped catch, a dodgy wide ball, or getting out for a duck? Is it life threatening? Of course not. Yet fear had defined my batting, and it had to go. And one fine summer’s day last year– it did.
As a career journalist, I had been in fearful situations before: I was once almost blown up by terrorists and chased down the road by angry football hooligans, finding it quite amusing. I once almost died getting stuck on a Scottish mountain in winter, and had survived a parachute jump that went wrong. In sports, as a practitioner of karate at a high level in my 40s, I had fought in the ring without batting an eyelid. So, if there were no nerves for all that, what was going on with the panic attacks on the cricket field? Cricket is supposed to be fun, right?
Not when you’re standing at the wicket. For reasons unknown, facing the first ball with the Wizened Old Men created as much anxiety as if I were facing a Kalashnikov bowling bullets rather than balls. I would walk to the crease like a goose trying to hold in diarrhea, and then stand there, heart pounding, knees knocking, and sweat pouring down my face. Inevitably, the ball would come, the nervously twitching bat would miss, and it’s out for a duck. For my second game with VCC’s noble fourth team, the ball hit the wicket with such force it sounded like a Cozy Powell drum solo. And it never ceased to happen; my batting record for my first four games with VCC in 2018 was 0-0-0-0 – only one of which was not a golden duck but a more respectable second-ball zero – at which point my teammates got the idea that maybe I should go further down the order.
Actually hitting the ball was often even worse. This, the first week in May 2020, is the first anniversary of my worst ever innnings during my opening game for VCC, on 5 May 2019, against Qui Vive in Amsterdam. I was dreading going in, but alas, the earlier collapse of our best batters had finally put me at the crease. I stood there as usual, like a rabbit in the headlights, but mindful of what someone had told me: just look at the ball coming. Nothing else. “If it’s round and red, John, hit it.” It proved to be terrible advice. I did hit it, and then the next panic-driven instinct kicked in: OMG… RUN!!! Unfortunately, it had not been hit far enough to merit half a run let alone a whole one, and I ran out my teammate, who was understandably rather annoyed. Of course, it should have been me who walked, the run didn’t count, and then justice took its course when I was clean bowled a few minutes later.
Standing at the bar later that night, I was too embarrassed and mortified to look my teammates in the eye, and probably would have cried all the way home had I not been in a car with two teenagers still laughing at my earlier mishap. But it was time to change things. Something had to give. After opting out of the next game because the feeling of being such a let-down had not yet dissipated, I was on the verge of saying: “Look lads, I can still field, and make up the numbers, but don’t put me into bat again, OK?” That wouldn’t work of course if the other 10 were out before the overs had finished, and it was only a matter of time before the duck walk resumed.
And then I remembered something an old boss had told me years ago, when we were all up against deadlines, the adrenaline was flowing to get some piece of news out, and tempers were becoming frayed. “When the chips are down, remember to have fun!”, he said. I had always found my job as a journalist fun, and karate was also fun (albeit, sometimes painful), so what was the problem with cricket? I decided that I would have fun at the next game, whatever happened; if you’re out first ball, who cares! We are among friends at VCC, and everyone is there to enjoy themselves, so stop being so nervous!
And it worked. On my second game for VCC on 26 May 2019, I strolled to the crease, not as the goose awaiting the duck, but like a dog with its tail wagging. I did a few theatrical swipes in the first warm-up moments of the crease and thought: “I am going to enjoy this!” The first ball came, and…. WHACK!… a run was scored, and without compromising the second batsman this time. I could scarcely believe it as we both made it safely to the other end. Then the over changed, with a different bowler, and it was my turn again… a beautifully timed swipe turned into a four. A FOUR! My teammates off the pitch (having presumably not fainted at this point) started cheering. I had broken the hoodoo, and there was no stopping me now.
Another four, a three, two two’s and six singles later I was on 22, feeling immortal. Was it then bravado that caused me to take a careless swipe aiming for the boundary for a third time? Had my under-confidence turned into over-confidence? The ball went straight to the fielder, and that was that… the glory innings was over. I still say that being caught is the most honourable way to get out, as apart from anything else, it proves that you hit it. I went off to rapturous applause, my head spinning like a Shane Warne googly. I bought a crate of beers to celebrate during the third innings, and my teammates presented me with the match ball afterwards. It still has pride of place on my mantelpiece in Delft, and I can vividly remember that innings to this day.
It wasn’t to last, unfortunately. In my next innings I had no fear, but simply could not connect with a cruise missile bowled by a teenage whizzkid from Ajax, and it was back to being out first ball. I’ll never know what could have transpired for the rest of the season, as I broke my elbow in a quad bike accident and did not play again. But I will always remember taking on the fear gods, and beating the batting demons, on that wonderful day in May last year.
And the moral of this tale is – particularly as we’re all currently on lockdown and unable to play sports – enjoy your cricket when you can. You don’t know when an accident, or the current pandemic, will stop you from playing this wonderful sport. Play your own game, settle your nerves, and, above all …. remember to have fun.
I challenge Vish the Fish to write a piece about his adventures. He also broke something last season while flying through the air like a salmon. He’s also a bowler so it would be a different perspective.
-John Coppock
4. Jaap en Stef Mulder in Hengelo en Nijmegen
2009
Toen ik de vraag kreeg of ik een stukje wilde schrijven om de Corona-verveling een beetje tegen te gaan, dacht ik: ja is goed, doe ik…
Maar wat dan precies? Mijn jongste herinneringen aan VCC? Iedere zondag op teletekstpagina 617 de scores van de Hoofdklasse volgen, en als VCC thuis speelde zeuren of we nog gingen kijken. De wedstrijd die als eerste bij me op komt is een wedstrijd tegen HCC. Ik heb geen idee wanneer het precies was, maar VCC was eerst gaan batten en was 81 all out. Toen mijn ouders en ik aankwamen was de 2e inning al onderweg en het was spannend en druk (voor mijn gevoel waren er wel duizend mensen). En op de score van 80 voor 9 nam als ik het goed heb Hans Boerstra het laatste wicket en won VCC met 1 run!
“Jaap, weet jij nog een leuke anekdote om te vertellen voor VCC? Van een wedstrijd ofzo.”
“Van het eerste?”
“Nee dat hoeft niet, mag ook iets anders zijn. Maar iets met een wedstrijd is wel leuker denk ik, denk je niet?”
“Ja een wedstrijd van jou dan.”
“Ja of van jou.”
Na een korte stilte:
“Hey, weet je nog die wedstrijd in Nijmegen?”
Nou en of ik die wedstrijd in Nijmegen nog wist! Maar wanneer was dat precies…? Nu hebben wij gelukkig alle jaarverslagen ergens op zolder in een doos zitten en na enig speurwerk bleek dit de zomer van 2009 te zijn geweest. Toevallig precies 10 seizoenen geleden, want dit seizoen kunnen we (nog) niet meetellen natuurlijk.
Maar voordat ik u meeneem naar die wedstrijd in Nijmegen, neem ik u mee naar een wedstrijd eerder dat seizoen. Want nu, met het jaarverslag voor mijn neus, komen de herinneringen boven, 2009 had namelijk 2 zeer gedenkwaardige wedstrijden.
Het is het jaar 2009 en na een lastig begin van het seizoen is VCC2 bezig aan een goede reeks. Een mooie mix van ervaring (David Dormits, Gijs Bins, Harold Vogelaar, Sajjad Ali, Sean Trouw, Peter Moran en Kanishka Majumdar) en jeugd (Philip en Viv Kingma, Guidy Schoew, Tamim Faqiri, Abbas Zaidi) spelend in de overgangsklasse B.
Op het programma staat een uitwedstrijd in Hengelo. En zoals gewoonlijk bij dit soort uitwedstrijden was het moeilijk om een compleet team op de been te brengen. Maar het is gelukt om met voldoende mensen af te reizen naar het verre oosten. Het was de hele week heet geweest, maar sinds gister was het afgekoeld en was er wat regen gevallen. Aan de kust… In het westen… Dus niet in Hengelo waar het nog gewoon bloedheet was. Maar ook daar was voor de middag onweer voorspeld. Wij gingen eerst batten en begonnen voortvarend. In 25 overs een opening partnership van 175 runs door Kanishka en Peter Moran. Wat daarbij vermeld moet worden is dat alles in het oosten iets ruimer is opgezet, zo ook de cricketvelden. En Kanishka was geblesseerd of had al snel last van de hitte dus de runs werden gelopen door Guidy Schoew. De overige batsmen hadden er ook zin in en zo eindigden we uiteindelijk op een score van 347. De donkere wolken van het voorspelde onweer waren inmiddels gearriveerd en hingen dreigend boven het complex. Het idee dat deze inning verloren zou gaan en we terug zouden moeten komen om de wedstrijd over te spelen was geen prettige. De eerste druppels waren al gevallen, dus genoeg overs spelen voor een resultaat zat er zeer waarschijnlijk niet in. Hengelo zo snel mogelijk all out krijgen was dus de opdracht. En zo geschiedde. Sean Trouw en ondergetekende ripten door de Hengelose battingsite. 8 ducks en verder scores van 1, 3 en 8 not out. Topscorer mister extra. Hengelo 30 all out. Tot dan toe was het verschil van 317 runs het grootste ooit in de Nederlandse cricketgeschiedenis.
Dan nu die wedstrijd in Nijmegen. Inmiddels was duidelijk dat we niet meer konden promoveren en ook nu was het lastig om een team bij elkaar te vinden. Uiteindelijk vertrokken we naar Quick Nijmegen met 9 man. Als ik het mij goed herinner, kreeg nog iemand een blessure tijdens de warming-up, dus hadden we nog 8,5 speler. Dus of Jaap niet mee kon spelen? Ach ja waarom niet. Bij Quick keken ze wel vreemd op want ze kenden mijn vader wel als bondsumpire, maar absoluut niet als actief speler, zeker niet op overgangsklasse niveau. Links en rechts wat kleren geregeld en hij kon meefielden, want we verloren de toss. Dangerman Marc Muis werd verschalkt door een toverbal van Philip Kingma (Jaap: “Ik weet nog dat ik me in de euforie van dat belangrijke wicket, misschien een klein beetje heb misdragen, haha”). Maar verderop in de battingsite verscheen ene Emile van der Burg (later topklasse bij VRA) en die maakte dankbaar gebruik van de gaten in het veld en de niet altijd even beste bowlerij. Hij maakte er 94 en ons target werd op 256 gesteld.
Jaap: “Ik heb me toen prima vermaakt in het veld, veel ballen gehad ook.”
Stef: “Ja volgens mij ook, kan me geen misfields op mijn bowlen herinneren 😉”
Jaap: “Bij SGS sta ik vaak op de boundary omdat ik nog een beetje kan gooien, maar daar komen weinig ballen… ligt aan het lange gras zeggen de batsmen dan”
Stef: “Nu je het zegt, had jij niet nog een run-out? Of bijna?”
Jaap: “Bijna ja. Ik weet nog dat na de wedstrijd Marc Muis en Victor Dreis vertelden dat ze het maar lastig vonden omdat ze niet wisten wat ze van mij konden verwachten en me bijna een beetje hadden onderschat”
Na bijdragen van Abbas Zaidi en Sajjad Ali bouwden Harold (72) en Gijs Bins (37) aan een belangrijk partnership. En we begonnen er zowaar een beetje in te geloven! Met nog 58 runs te gaan kwam Philip in. In de 45ste over hadden we de ‘big over’ die we nodig hadden, 19 runs dankzij Philip en wat wides die voor 4 gingen. Helaas ging hij even later uit. Snel gevolgd door twee run outs. Iedereen aan de kant werd steeds zenuwachtiger, maar Jaap helemaal, want het zag er naar uit dat hij daadwerkelijk zou moeten gaan batten. Ik weet nog dat toen aan mij werd gevraagd of mijn vader eigenlijk wel kon batten, ik iets antwoordde als: nou laten we zeggen dat ik eenmaal eerder samen met mijn vader op de mat heb gestaan en dat was in wedstrijd van VCC tegen SGS. Hij ging voor 0 en voor mij was het de eerste keer dat ik er 50 maakte, dus…
Inmiddels was ik ingekomen en had wat runs gesprokkeld, maar op de derde bal van de voorlaatste over viel wicket nr. 8 en kwam mijn vader het veld in. Last man in en 3 runs needed for victory, met Jaap op het levende wicket. Quick was al aan het vieren alsof ze de wedstrijd hadden gewonnen.
Ok pap, goed naar die bal kijken en blocken. Dat kan je! Niet zwaaien omdat je denkt dat je het niet kan. Niet ‘happy go lucky’. Goed naar die bal kijken.
De spanning is om te snijden, maar Jaap overleeft die drie ballen en ik ben weer aan strike in de laatste over. De eerste bal is een wide. De volgende sla ik over de covers en call meteen voor 2, ik sprint de eerste en zie de jongens het veld in komen rennen, de bal is over de boundary. Wat een geweldig resultaat! Quick was een zeer sportieve verliezer en gulle gastheer en het is nog laat geworden in Nijmegen.
Steffen en Jaap
3. VCC Tour U13 in 2018
Welkom bij een nieuw verslag voor VCC. Wij zijn Tom, Cedric en Alejo. We gaan het hebben over 3 wedstrijden die we hadden op VCC tour in 2018 naar Engeland met VCC U13.
Wedstrijdverslag 1 VCC U13-Valley End cc U13:
1e innings: VCC heeft de toss gewonnen en gaat batten. Cedric en Ahan beginnen de wedstrijd. Ahan gaat vroeg uit na een score van 4. Tom komt in gaat Golden Duck helaas. Alejo komt in en samen met Cedric slaat hij veel boundaries en bouwen een goed partnership op. Cedric gaat retired na 30 runs en 9 overs gespeeld te hebben en Miraj komt in zijn plaats. Dan staan we inmiddels 77/2 na 9. Kort erna gaat Alejo ook retired en staan we 89/2 na 10. Matthew en Miraj staan dan in. En ook zij bouwen een prima partnership op van 48. Matthew ging uit op een mooie 26 runs. Carlijn ging duck op een ongelukkige bal die twee keer stuiterde. Dan komt invaller Haris in en slaat snel een paar mooie vieren. Dat helpt Miraj om retired te gaan en staan we 155/5 na 16. En dan komt Ger in die ze debuut maakt met harde bal. En Ger maakte een fenomenale run met een duik(val). Dat brengt ons uiteindelijk op een prachtige eindscore van 190/7 na 20. 2de innings: Tom bowlt in de derde over een wicket maiden. Matthew laat opnieuw zijn waarde aan het team zien door 45 runs te maken. Haris bowlt als derde en bowlt heel zuinig, terwijl Carlijn aan de andere kant 3 wickets bowlt en een hattrick bal had. Ook Matthew en Miraj pakken allebei 3 wickets en wij bowlen Valley End voor 120 all out. Een mooie overwinning met de legendarische run van Ger. Man Of The Match is geworden Miraj! Met een prachtige 30 retired en de bowling cijfers van 3-15 na 3.
Match report 2: VCC U13-Oxshott U13 1st innings: Oxshott wins the toss and goes to bat. VCC flies out of the starting blocks with a run out on the first ball. Oxshott then starts quietly until Harris grabs a wicket. Then come Carlin and Miraj who are not having their day bowling and giving up a lot of runs. Still, Miraj grabs a wicket where Tom grabs an incredible catch. Matthew and Ahan bowled sparingly and Matthew even picked up another wicket through a stumping by Cedric. Oxshott still manages to bat well and makes a nice final score of 139/4 after 20. 2nd innings: Cedric and Tom start batting and Cedric goes out as early as the 2nd over. Harris comes to support Tom and unfortunately Harris also goes out quickly and then we are up 24/2 after 3. Then Alejo comes in and together with Tom they build a strong partnership. Alejo goes out but has Tom well on his way to the 30 for Tom. Tom goes retired 2 balls later with a nice 30 runs then we are at the total of 78/3 after 9. Then Carlin and Ahan come in and together build a good partnership. Carlin goes out to a fine score of 12. Matthew unhappily goes out for one. Then Miraj comes in with Ahan and 35 runs to go in 8 overs with 2 wickets left in hand. Miraj and Ahan batted very well and made the total of 140 in the 17th over. Another fine victory for VCC Man Of The Match has become Tom with bowling figures of 1/3 after 2, a legendary catch and 30
Match Report 3: VCC U13-Windsor Castle U13 1st innings: We win the toss and go bowling. Tom starts great with 2 wickets immediately in the first over. Alejo bowled sparingly after and Tom even picked up another wicket. As Alejo and Tom finish their balls, Windsor is 19/3 after 4. Then Harris and Carlijn went bowling together. They both take 1 wicket and Harris also bowls a maiden. Then Matthew and Ahan went bowling. Matthew bowls very nicely and economically but unfortunately does not pick up a wicket. Ahan is not having his day and does get some runs against. It is now 82/4 after 12 Miraj and one of the two substitutes Saatvik bowl. Miraj bowls well and picks up 1 wicket. Saatvik bowled fine and gave up 12 runs within 2 overs. Then the other substitute Cyrus went bowling with Tobias. Cyrus bowls a lot of wides and does not bowl very well. Tobias, on the other hand, bowled Tobias very economically and only gave up 6 runs in 2 overs. Windsor thus ended on a fine total of 122/6 after 20 overs. 2nd innings: The two invaders are allowed to start together only one quickly runs out the other. Miraj comes in and together with Saatvik he builds a good partnership. Saatvik unfortunately goes out at 18 and Miraj comes in with Ahan. Ahan also had to go to the side after 2 balls. Matthew then comes in with Miraj, but Matthew also has to quickly go to the side again. Miraj goes retired on 13 to give Carlin and Alejo a chance but both of them have to look for the side after 2 balls as well. Cedric and Tom come in together and soon strike out all the balls on all sides of the field. When Cedric goes out on 23, VCC is at a total of 91/6 after 13. With 7 overs to go, VCC still has 31 runs to go. This does not seem too difficult if Tom and Tobias are still standing in. These batted out nicely together and Tom finished on a nice score of 27.
Man Of The Match is Tom with 27 runs and 3 wickets
We nominate Hidde Vrieze of the U17 for another contribution to this series.
-AN, TdL, CdL
2. VCC in old video footage
A very special second contribution comes from Marc Nota. He posted old video footage on Youtube. The story does not need to be told in this case; the story tells itself by watching it. Watch and enjoy by clicking on the fabeelding of a young Nut from: – VCC late 1980s, early 1990s. – VCC – HBS from 1994 – VCC – Quick from 1995 – The 1991 Telegraaf Cup semifinal – The VCC Youth in the 70’s – The VCC Ladies in days gone by – The Netherlands at the Hong Kong Sixes with Tim -MN
1. How I managed to make a special achievement truly unique
I can’t look it up in an old annual report…. Exactly how that match HBS (3 or 4) against VCC2 went almost 50 years ago. It was already at Crayenhout, behind the stands because HBS just had three real fields back then. Our second was a combination of old guard with many years in the first, their friends with less talent and some youth for the complement. Including yours truly. Hair to the shoulders, an army jacket, a Puch and yet – in Jan Gestman’s words – “not a dissonant. The star player of the second was Ernst Rohlfs. Good for runs and very good for many wickets. Off-spin and not by much. That day I believe we had bat first. So HBS next and soon the first wickets fell. Ernst bowled from one end and after a while it was noticeable that he single-handedly sent all the batsmen back to the deck chairs. Clean bowled mostly, because they didn’t see him. He had those days when he was really unplayable. When the middle order was also cleared by him, the thought occurred that something special could happen: 10 wickets in one innings. Batsman 9 or 10 didn’t see them either, he ended up lobbing a ball to mid-on. There I stood. Redundantly and slowly I dove to the right, all the time after all, two hands around the ball. Which once doled out lay beside me. Probably the easiest catch ever in my career. Ernst grayed once, a trademark of his. After this over, the books simply read caught and bowled – E. Rohlfs. An extra ball or two or three would have cost. Then, of course, things got really exciting. There were already eight times E. Rohlfs in the bowler column. The bowler at the other end had better throw the balls next to the posts and succeeded wonderfully. And with each subsequent over from Ernst, the tension rose. Would it happen then? Yep, that’s also where the last wicket fell. All ten eliminated by Ernst, on his own. The superlative of unique. Off the top of my head: 7 x bowled, 3 x c&b or LBW. We had witnessed a master class in bowling, provided almost laconically by Ernst. In the 2007 anniversary book – which I did keep – he says that “they had to tell him after the game that he had taken all 10 of them. That’s his truth then, in the field we did talk about it. He himself considered it “a fluke, I didn’t even bowl that well. That was Ernst all over the place. I wonder who can recount that with me now. Jan Kors for sure, who bowled well but then he was not allowed to take wickets. Wim Kroes, Jan-Melle van Thuijl? In those days, the KNCB still had a nice weekly magazine. In it, this achievement was sadly underplayed. Later that was picked up better, I seem to recall that those 10 singlehanded wickets also attracted some international attention. That would have beautifully never happened to him if I hadn’t made that failed show-and-tell dive. Time this also became known. Ernst was really good. Fortunately, he played in the first for many years after that. We also went on two more tours to Kent during those years. Real village cricket, where most of the time we had no chance. For one bowler they did respect: ‘he can stay, lads’. On grass, Ernst was indeed even more dangerous: line and length always in order and then even sharper and nice and high off the pitch. A golden club guy, also responsible for annual reports for many years, with a sunny disposition. I could have told you all that along the boundary.
-Karel Philipsen
Why this initiative?
I miss it already. Not just the cricket, but talking about it. The idea that we will miss (at least) a whole part of our season already makes me sad. But cricket is much more than that: it is being with all of us with a beer on the terrace or along the ropes watching and especially talking about our game and our club. Personally, I certainly hear Pete or Martin Mieras snort a few times a year when a ball goes through the slips. ‘That’s how you made more than half your runs, Philipsen’. Not true, of course. My own stories are usually good for my ego because, of course, you have the right to color them entirely to your liking. Memory is your illusion of an illusion. I so always allow myself the luxury of a winning innings, that blinder on short leg and their top bat out, the pitch plotted differently and the next ball – really – heading straight for a fielder who wasn’t there before. So I was good. All those stories reinforce the club feeling. You share them with someone you’ve often known for years. You cite opponents they also know. That they remember them differently does not thunder at all. Is so much fun. VCC has a rich shared past and present with countless anecdotes worth telling and repeating. We invite all VCC’ers to share their stories on our social media. In these uncertain times with social distancing, it is good to seek each other out like this, to entertain each other. And that then in anticipation of hopefully still some cricket this summer. Anyone can participate, young and (very) old; your piece may be written in either language. Photos, gifs included…. it’s all possible. It may be about yourself, your team or the club. About a memorable test match you happened to attend. Dosti out, The Gabba, TONEGIDO, anything goes. It is your story, your anecdote, your illusion. -Karel Philipsen
How does it work?
You write a story and send it to pr@voorburgcc.nl. We will then place it with the collection of stories that have already been published and that way we will hopefully have a nice collection. We use the hasttag #letsbattogether with a nod to #letssticktogether. If you post on Facebook yourself, you can use that hashtag as well. We will share your post on Facebook, or-if you don’t use Facebook yourself-post it for you. Don’t forget to challenge someone to write a story too! Of course, if the story can be enlivened with a photo, that’s totally fun.
