Geluk zit in kleine dingen zeggen ze wel eens. Maar noem een landskampioenschap maar eens een klein ding. Of twee landskampioenschappen. Mannen en vrouwen landskampioen. Zoals een zeer gewaardeerd lid met tranen in zijn ogen zei toen Ryan Klein net het laatste wicket had genomen: “ik ben zo gelukkig”. En hij was niet de enige. Alle ratio ging opzij: mannen en vrouwen, spelers en fans, speelsters en bestuurders vielen elkaar dolgelukkig en met wederzijdse toestemming (iedere Rubiales is er één teveel) in de armen toen kort voor half zeven op zaterdag 26 augustus duidelijk werd dat voor het eerst sinds 1992 de landstitel voor mannen en vrouwen naar dezelfde club ging (indertijd was dat Kampong). En het was zeer waarschijnlijk voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis dat dit op dezelfde dag gebeurde.
Er was wel meer geluk. Zo gingen er heel de dag onwaarschijnlijk donkere wolken links en rechts aan ons voorbij. De week voorafgaand aan de finaledag zag de weersvoorspelling er niet al te best uit. 3-5 mm regen werd er voorspeld. Dat sloot een resultaat niet helemaal uit -we hebben een fantastische groundstaff en hebben het geluk dat ons veld op een goed drainerende zandgrond is aangelegd- maar of er een volledige wedstrijd zou kunnen worden gespeeld was de vraag. Maar waar het regende in Mariahoeve, Zoetermeer, richting Schiphol en op Zestienhoven, bleef het op sportpark Westvliet heel de dag droog. Er kon worden gespeeld op een fantastisch wicket en in een fantastische ambiance.
Zo hadden we het geluk dat net op deze finaledag de wereldbeker cricket Nederland aan deed. Na een rondtocht op vrijdag langs molens, het Rijksmuseum, de grid op Zandvoort en de bloemenveiling, mocht deze beker op zaterdag van 11.00-17.00 op VCC staan en waren veel mensen zielsgelukkig dat ze met de wereldbeker op de foto konden.
En die fantastische ambiance werd ook gecreëerd doordat we ons konden beroepen op een grote groep vrijwilligers. We mochten ons gelukkig prijzen dat de oude generatie -die op sportpark Duivesteyn al mooie evenementen organiseerde- samen met een nieuwe generatie enthousiaste tieners, twintigers en dertigers de voorafgaande dagen keihard werkten om het sportpark finalewaardig te maken. Met recht iets om gelukkig van te worden.
Het is mooi dat geluk niet rationeel is. Want de emotie die vrijkwam bij de landskampioenschappen was niet te vergelijken met het gevoel dat vrijkwam toen VCC 2 zich wist te handhaven in de Hoofdklasse, iets wat rationeel gezien misschien op de lange termijn wel belangrijker is voor de club (en hetzelfde geldt als VCC 3 volgende week de finale wint en promoveert, ook rationeel heel belangrijk).
En absoluut gezien was het misschien voor de sport wel belangrijker dat we er in slaagden twee fantastische reportages over de finaledag op de TV te krijgen (NOS en Midvliet TV). Maar de beelden van het fantastische VCC-TV team na de laatste bal, toen de livestream nog een tijdje doorliep, vertelden het verhaal. Tot diep in de botten werd het geluk gevoeld door alles en iedereen die VCC een warm hart toedraagt over de tweede landstitel in 91 jaar geschiedenis, 21 jaar na de eerste.
Ook nu denken weer dat we dit jaar niet snel zullen overtreffen. En qua geluksgevoel zal dat ook best lastig zijn. Maar ook daarom denken we niet alleen in die ene, ultieme prestatie. We koesteren ook het geluk van het proces naar een titel, de opleiding die onze jeugdspelers genieten van topspelers en -coaches, van de infrastructuur die al geweldig is, maar die we nog mooier willen maken en van nog meer mensen deelgenoot maken van die prachtige sport. We blijven bouwen aan een cultuur van inclusiviteit, van open en integer, van inspirerend en betrokken, en we zijn er van overtuigd dat de resultaten dan ook komen.
Gelukkig maar.
