(inleiding en uitleg onder aan pagina)
6. Het datumduiveltje van VCC secretarissen
Het was een running gag in het bestuur: het datumduiveltje van de secrataris. Zo precies als de notulen werden opgemaakt, de leden werden geteld, de brieven werden geschreven en de post werd ingebracht in bestuursvergaderingen, zo zeker kon je er bijna ook van zijn dat er ergens creatief was omgegaan met een datum. Dat kon de uitnodiging voor de vergadering zijn (dinsdag 24 maart, terwijl het dinsdag 23 maart was of woensdag 24 maart), het aantal leden over 2015, terwijl dat toch al ruim achter ons lag of een of andere variant hierop. Helemaal niet ernstig, wel hilarisch.
Recent historisch onderzoek lijkt erop te duiden dat dit een kwaal is waar meer VCC secretarissen aan hebben geleden. Kijk maar eens naar het briefhoofd van bijgaande brief uit 1939 (mischien wel de eerste ledenwervingscampagne)
Wat valt de goed ingevoerde VCC-er hier op? Precies: “Opgericht op 1 juni 1933“! Terwijl we al onze jubilea toch vieren op 2 juni, waarbij we tellen vanaf 1932. Zoek de jubileumboeken er maar op na. Datumduiveltje van de toenmalige secretaris, de heer Wils? Waarschijnlijk wel, want uit 1932 hebben we vrij duidelijke berichten dat VCC in 1932 werd opgericht. Hoewel? Hoe verklaren we bijgaande cartoon uit Het Vaderland van 11 juni 1929? Drie jaar voordat VCC hoegenaamd werd opgericht. Tips zijn welkom op secretaris@voorburgcc.nl (hoe kan het ook anders).
5. Fear and loathing on the way to Qui Vive
Fear is a funny thing. It is the fight or flight instinct that is basically meant to keep you alive, and when the adrenaline is pumping, the body’s natural ‘danger’ signal can save your life. So, what does this have to do with a cricket match, where the only real danger is getting hit by a ball, or … worse… embarrassing yourself with a dropped catch, a dodgy wide ball, or getting out for a duck? Is it life threatening? Of course not. Yet fear had defined my batting, and it had to go. And one fine summer’s day last year– it did.
As a career journalist, I had been in fearful situations before: I was once almost blown up by terrorists and chased down the road by angry football hooligans, finding it quite amusing. I once almost died getting stuck on a Scottish mountain in winter, and had survived a parachute jump that went wrong. In sports, as a practitioner of karate at a high level in my 40s, I had fought in the ring without batting an eyelid. So, if there were no nerves for all that, what was going on with the panic attacks on the cricket field? Cricket is supposed to be fun, right?
Not when you’re standing at the wicket. For reasons unknown, facing the first ball with the Wizened Old Men created as much anxiety as if I were facing a Kalashnikov bowling bullets rather than balls. I would walk to the crease like a goose trying to hold in diarrhea, and then stand there, heart pounding, knees knocking, and sweat pouring down my face. Inevitably, the ball would come, the nervously twitching bat would miss, and it’s out for a duck. For my second game with VCC’s noble fourth team, the ball hit the wicket with such force it sounded like a Cozy Powell drum solo. And it never ceased to happen; my batting record for my first four games with VCC in 2018 was 0-0-0-0 – only one of which was not a golden duck but a more respectable second-ball zero – at which point my teammates got the idea that maybe I should go further down the order.
Actually hitting the ball was often even worse. This, the first week in May 2020, is the first anniversary of my worst ever innnings during my opening game for VCC, on 5 May 2019, against Qui Vive in Amsterdam. I was dreading going in, but alas, the earlier collapse of our best batters had finally put me at the crease. I stood there as usual, like a rabbit in the headlights, but mindful of what someone had told me: just look at the ball coming. Nothing else. “If it’s round and red, John, hit it.” It proved to be terrible advice. I did hit it, and then the next panic-driven instinct kicked in: OMG… RUN!!! Unfortunately, it had not been hit far enough to merit half a run let alone a whole one, and I ran out my teammate, who was understandably rather annoyed. Of course, it should have been me who walked, the run didn’t count, and then justice took its course when I was clean bowled a few minutes later.
Standing at the bar later that night, I was too embarrassed and mortified to look my teammates in the eye, and probably would have cried all the way home had I not been in a car with two teenagers still laughing at my earlier mishap. But it was time to change things. Something had to give. After opting out of the next game because the feeling of being such a let-down had not yet dissipated, I was on the verge of saying: “Look lads, I can still field, and make up the numbers, but don’t put me into bat again, OK?” That wouldn’t work of course if the other 10 were out before the overs had finished, and it was only a matter of time before the duck walk resumed.
And then I remembered something an old boss had told me years ago, when we were all up against deadlines, the adrenaline was flowing to get some piece of news out, and tempers were becoming frayed. “When the chips are down, remember to have fun!”, he said. I had always found my job as a journalist fun, and karate was also fun (albeit, sometimes painful), so what was the problem with cricket? I decided that I would have fun at the next game, whatever happened; if you’re out first ball, who cares! We are among friends at VCC, and everyone is there to enjoy themselves, so stop being so nervous!
And it worked. On my second game for VCC on 26 May 2019, I strolled to the crease, not as the goose awaiting the duck, but like a dog with its tail wagging. I did a few theatrical swipes in the first warm-up moments of the crease and thought: “I am going to enjoy this!” The first ball came, and…. WHACK!… a run was scored, and without compromising the second batsman this time. I could scarcely believe it as we both made it safely to the other end. Then the over changed, with a different bowler, and it was my turn again… a beautifully timed swipe turned into a four. A FOUR! My teammates off the pitch (having presumably not fainted at this point) started cheering. I had broken the hoodoo, and there was no stopping me now.
Another four, a three, two two’s and six singles later I was on 22, feeling immortal. Was it then bravado that caused me to take a careless swipe aiming for the boundary for a third time? Had my under-confidence turned into over-confidence? The ball went straight to the fielder, and that was that… the glory innings was over. I still say that being caught is the most honourable way to get out, as apart from anything else, it proves that you hit it. I went off to rapturous applause, my head spinning like a Shane Warne googly. I bought a crate of beers to celebrate during the third innings, and my teammates presented me with the match ball afterwards. It still has pride of place on my mantelpiece in Delft, and I can vividly remember that innings to this day.
It wasn’t to last, unfortunately. In my next innings I had no fear, but simply could not connect with a cruise missile bowled by a teenage whizzkid from Ajax, and it was back to being out first ball. I’ll never know what could have transpired for the rest of the season, as I broke my elbow in a quad bike accident and did not play again. But I will always remember taking on the fear gods, and beating the batting demons, on that wonderful day in May last year.
And the moral of this tale is – particularly as we’re all currently on lockdown and unable to play sports – enjoy your cricket when you can. You don’t know when an accident, or the current pandemic, will stop you from playing this wonderful sport. Play your own game, settle your nerves, and, above all …. remember to have fun.
I challenge Vish the Fish to write a piece about his adventures. He also broke something last season while flying through the air like a salmon. He’s also a bowler so it would be a different perspective.
-John Coppock
4. Jaap en Stef Mulder in Hengelo en Nijmegen
2009
Toen ik de vraag kreeg of ik een stukje wilde schrijven om de Corona-verveling een beetje tegen te gaan, dacht ik: ja is goed, doe ik…
Maar wat dan precies? Mijn jongste herinneringen aan VCC? Iedere zondag op teletekstpagina 617 de scores van de Hoofdklasse volgen, en als VCC thuis speelde zeuren of we nog gingen kijken. De wedstrijd die als eerste bij me op komt is een wedstrijd tegen HCC. Ik heb geen idee wanneer het precies was, maar VCC was eerst gaan batten en was 81 all out. Toen mijn ouders en ik aankwamen was de 2e inning al onderweg en het was spannend en druk (voor mijn gevoel waren er wel duizend mensen). En op de score van 80 voor 9 nam als ik het goed heb Hans Boerstra het laatste wicket en won VCC met 1 run!
“Jaap, weet jij nog een leuke anekdote om te vertellen voor VCC? Van een wedstrijd ofzo.”
“Van het eerste?”
“Nee dat hoeft niet, mag ook iets anders zijn. Maar iets met een wedstrijd is wel leuker denk ik, denk je niet?”
“Ja een wedstrijd van jou dan.”
“Ja of van jou.”
Na een korte stilte:
“Hey, weet je nog die wedstrijd in Nijmegen?”
Nou en of ik die wedstrijd in Nijmegen nog wist! Maar wanneer was dat precies…? Nu hebben wij gelukkig alle jaarverslagen ergens op zolder in een doos zitten en na enig speurwerk bleek dit de zomer van 2009 te zijn geweest. Toevallig precies 10 seizoenen geleden, want dit seizoen kunnen we (nog) niet meetellen natuurlijk.
Maar voordat ik u meeneem naar die wedstrijd in Nijmegen, neem ik u mee naar een wedstrijd eerder dat seizoen. Want nu, met het jaarverslag voor mijn neus, komen de herinneringen boven, 2009 had namelijk 2 zeer gedenkwaardige wedstrijden.
Het is het jaar 2009 en na een lastig begin van het seizoen is VCC2 bezig aan een goede reeks. Een mooie mix van ervaring (David Dormits, Gijs Bins, Harold Vogelaar, Sajjad Ali, Sean Trouw, Peter Moran en Kanishka Majumdar) en jeugd (Philip en Viv Kingma, Guidy Schoew, Tamim Faqiri, Abbas Zaidi) spelend in de overgangsklasse B.
Op het programma staat een uitwedstrijd in Hengelo. En zoals gewoonlijk bij dit soort uitwedstrijden was het moeilijk om een compleet team op de been te brengen. Maar het is gelukt om met voldoende mensen af te reizen naar het verre oosten. Het was de hele week heet geweest, maar sinds gister was het afgekoeld en was er wat regen gevallen. Aan de kust… In het westen… Dus niet in Hengelo waar het nog gewoon bloedheet was. Maar ook daar was voor de middag onweer voorspeld. Wij gingen eerst batten en begonnen voortvarend. In 25 overs een opening partnership van 175 runs door Kanishka en Peter Moran. Wat daarbij vermeld moet worden is dat alles in het oosten iets ruimer is opgezet, zo ook de cricketvelden. En Kanishka was geblesseerd of had al snel last van de hitte dus de runs werden gelopen door Guidy Schoew. De overige batsmen hadden er ook zin in en zo eindigden we uiteindelijk op een score van 347. De donkere wolken van het voorspelde onweer waren inmiddels gearriveerd en hingen dreigend boven het complex. Het idee dat deze inning verloren zou gaan en we terug zouden moeten komen om de wedstrijd over te spelen was geen prettige. De eerste druppels waren al gevallen, dus genoeg overs spelen voor een resultaat zat er zeer waarschijnlijk niet in. Hengelo zo snel mogelijk all out krijgen was dus de opdracht. En zo geschiedde. Sean Trouw en ondergetekende ripten door de Hengelose battingsite. 8 ducks en verder scores van 1, 3 en 8 not out. Topscorer mister extra. Hengelo 30 all out. Tot dan toe was het verschil van 317 runs het grootste ooit in de Nederlandse cricketgeschiedenis.
Dan nu die wedstrijd in Nijmegen. Inmiddels was duidelijk dat we niet meer konden promoveren en ook nu was het lastig om een team bij elkaar te vinden. Uiteindelijk vertrokken we naar Quick Nijmegen met 9 man. Als ik het mij goed herinner, kreeg nog iemand een blessure tijdens de warming-up, dus hadden we nog 8,5 speler. Dus of Jaap niet mee kon spelen? Ach ja waarom niet. Bij Quick keken ze wel vreemd op want ze kenden mijn vader wel als bondsumpire, maar absoluut niet als actief speler, zeker niet op overgangsklasse niveau. Links en rechts wat kleren geregeld en hij kon meefielden, want we verloren de toss. Dangerman Marc Muis werd verschalkt door een toverbal van Philip Kingma (Jaap: “Ik weet nog dat ik me in de euforie van dat belangrijke wicket, misschien een klein beetje heb misdragen, haha”). Maar verderop in de battingsite verscheen ene Emile van der Burg (later topklasse bij VRA) en die maakte dankbaar gebruik van de gaten in het veld en de niet altijd even beste bowlerij. Hij maakte er 94 en ons target werd op 256 gesteld.
Jaap: “Ik heb me toen prima vermaakt in het veld, veel ballen gehad ook.”
Stef: “Ja volgens mij ook, kan me geen misfields op mijn bowlen herinneren 😉”
Jaap: “Bij SGS sta ik vaak op de boundary omdat ik nog een beetje kan gooien, maar daar komen weinig ballen… ligt aan het lange gras zeggen de batsmen dan”
Stef: “Nu je het zegt, had jij niet nog een run-out? Of bijna?”
Jaap: “Bijna ja. Ik weet nog dat na de wedstrijd Marc Muis en Victor Dreis vertelden dat ze het maar lastig vonden omdat ze niet wisten wat ze van mij konden verwachten en me bijna een beetje hadden onderschat”
Na bijdragen van Abbas Zaidi en Sajjad Ali bouwden Harold (72) en Gijs Bins (37) aan een belangrijk partnership. En we begonnen er zowaar een beetje in te geloven! Met nog 58 runs te gaan kwam Philip in. In de 45ste over hadden we de ‘big over’ die we nodig hadden, 19 runs dankzij Philip en wat wides die voor 4 gingen. Helaas ging hij even later uit. Snel gevolgd door twee run outs. Iedereen aan de kant werd steeds zenuwachtiger, maar Jaap helemaal, want het zag er naar uit dat hij daadwerkelijk zou moeten gaan batten. Ik weet nog dat toen aan mij werd gevraagd of mijn vader eigenlijk wel kon batten, ik iets antwoordde als: nou laten we zeggen dat ik eenmaal eerder samen met mijn vader op de mat heb gestaan en dat was in wedstrijd van VCC tegen SGS. Hij ging voor 0 en voor mij was het de eerste keer dat ik er 50 maakte, dus…
Inmiddels was ik ingekomen en had wat runs gesprokkeld, maar op de derde bal van de voorlaatste over viel wicket nr. 8 en kwam mijn vader het veld in. Last man in en 3 runs needed for victory, met Jaap op het levende wicket. Quick was al aan het vieren alsof ze de wedstrijd hadden gewonnen.
Ok pap, goed naar die bal kijken en blocken. Dat kan je! Niet zwaaien omdat je denkt dat je het niet kan. Niet ‘happy go lucky’. Goed naar die bal kijken.
De spanning is om te snijden, maar Jaap overleeft die drie ballen en ik ben weer aan strike in de laatste over. De eerste bal is een wide. De volgende sla ik over de covers en call meteen voor 2, ik sprint de eerste en zie de jongens het veld in komen rennen, de bal is over de boundary. Wat een geweldig resultaat! Quick was een zeer sportieve verliezer en gulle gastheer en het is nog laat geworden in Nijmegen.
Steffen en Jaap
3. VCC Tour U13 in 2018
Welkom bij een nieuw verslag voor VCC. Wij zijn Tom, Cedric en Alejo. We gaan het hebben over 3 wedstrijden die we hadden op VCC tour in 2018 naar Engeland met VCC U13.
Wedstrijdverslag 1 VCC U13-Valley End cc U13:
1e innings: VCC heeft de toss gewonnen en gaat batten. Cedric en Ahan beginnen de wedstrijd. Ahan gaat vroeg uit na een score van 4. Tom komt in gaat Golden Duck helaas. Alejo komt in en samen met Cedric slaat hij veel boundaries en bouwen een goed partnership op. Cedric gaat retired na 30 runs en 9 overs gespeeld te hebben en Miraj komt in zijn plaats. Dan staan we inmiddels 77/2 na 9. Kort erna gaat Alejo ook retired en staan we 89/2 na 10. Matthew en Miraj staan dan in. En ook zij bouwen een prima partnership op van 48. Matthew ging uit op een mooie 26 runs. Carlijn ging duck op een ongelukkige bal die twee keer stuiterde. Dan komt invaller Haris in en slaat snel een paar mooie vieren. Dat helpt Miraj om retired te gaan en staan we 155/5 na 16. En dan komt Ger in die ze debuut maakt met harde bal. En Ger maakte een fenomenale run met een duik(val). Dat brengt ons uiteindelijk op een prachtige eindscore van 190/7 na 20. 2de innings: Tom bowlt in de derde over een wicket maiden. Matthew laat opnieuw zijn waarde aan het team zien door 45 runs te maken. Haris bowlt als derde en bowlt heel zuinig, terwijl Carlijn aan de andere kant 3 wickets bowlt en een hattrick bal had. Ook Matthew en Miraj pakken allebei 3 wickets en wij bowlen Valley End voor 120 all out. Een mooie overwinning met de legendarische run van Ger. Man Of The Match is geworden Miraj! Met een prachtige 30 retired en de bowling cijfers van 3-15 na 3.
Wedstrijdverslag 2: VCC U13-Oxshott U13 1e innings: Oxshott wint de toss en gaat batten. VCC vliegt uit de startblokken met op de eerste bal een run out. Oxshott begint daarna rustig totdat Harris een wicket pakt. Daarna komen Carlijn en Miraj die niet hun dag hebben met bowlen en veel runs tegen krijgen. Toch pakt Miraj een wicket waar Tom een ongelooflijke vang pakt. Matthew en Ahan bowlen zuinig en Matthew pakt zelfs nog een wicket door een stumping van Cedric. Oxshott weet toch goed door te batten en maakt een mooi eindscore van 139/4 na 20. 2de innings: Cedric en Tom beginnen met batten en Cedric gaat al in de 2de over uit. Harris komt Tom ondersteunen en ook Harris gaat helaas snel uit en dan staan we 24/2 na 3. Daarna komt Alejo in en samen met Tom bouwen ze een sterk partnership op. Alejo gaat uit maar heeft Tom goed op weg geholpen naar de 30 voor Tom. Tom gaat 2 ballen later retired met een mooie 30 runs dan staan we op het totaal van 78/3 na 9. Daarna komen Carlijn en Ahan in en bouwen samen een goed partnership. Carlijn gaat uit op een prima score van 12. Matthew gaat ongelukkig uit voor een. Daarna komt Miraj samen in met Ahan en nog 35 runs te gaan in 8 overs met nog 2 wickets in handen. Miraj en Ahan batten heel goed en maken het totaal van 140 in de 17de over. Opnieuw een mooie overwinning voor VCC Man Of The Match is geworden Tom met de bowling cijfers van 1/3 na 2, een legendarische vang en 30
Wedstrijdverslag 3: VCC U13-Windsor Castle U13 1e innings: We winnen de toss en gaan bowlen. Tom begint geweldig met in de eerste over meteen 2 wickets. Alejo bowlt erna zuinig en Tom pakt zelfs nog een wicket. Als Alejo en Tom klaar zijn met hun ballen staat Windsor 19/3 na 4. Daarna gaan Harris en Carlijn samen bowlen. Zij pakken allebei 1 wicket en Harris bowlt ook een maiden. Daarna gaan Matthew en Ahan bowlen. Matthew bowlt heel netjes en zuinig maar pakt helaas geen wicket. Ahan heeft niet zijn dag en krijgt wel wat runs tegen. Het staat nu 82/4 na 12 Miraj en een van de twee invallers Saatvik bowlen. Miraj bowlt goed en pakt 1 wicket. Saatvik bowlt prima en krijgt binnen 2 overs 12 runs tegen. Daarna gaat de andere invaller Cyrus samen met Tobias bowlen. Cyrus bowlt veel wides en bowlt niet zo goed. Tobias daarentegen bowlt Tobias wel heel zuinig en krijt maar 6 runs tegen in 2 overs. Windsor eindigt daarmee op een mooi totaal van 122/6 na 20 overs. 2de innings: De twee invallers mogen samen beginnen alleen de een runt al snel de ander uit. Miraj komt in en samen met Saatvik bouwt hij een goed partnership op. Saatvik gaat helaas op 18 uit en Miraj komt samen met Ahan in. Ook Ahan moet na 2 ballen weer naar de kant. Matthew Komt dan in met Miraj, maar ook Matthew moet weer snel naar de kant. Miraj gaat retired op 13 om Carlijn en Alejo een kans te geven maar die moeten allebei na 2 ballen ook de kant opzoeken. Cedric en Tom komen samen in en slaan al snel alle ballen aan alle kanten van het veld eruit. Als Cedric op 23 uit gaat staat VCC op een totaal van 91/6 na 13. Met nog 7 overs te gaan moet VCC nog 31 runs. Dit lijkt niet al te moeilijk als Tom en Tobias nog instaan. Die batten het samen keurig uit en Tom eindigt op een mooie score van 27.
Man Of The Match is Tom met 27 runs en 3 wickets
Wij nomineren Hidde Vrieze van de U17 voor een volgende bijdrage aan deze serie.
-AN, TdL, CdL
2. VCC in oude videobeelden
Een wel heel bijzondere tweede bijdrage komt van Marc Nota. Hij heeft oud videomateriaal op Youtube gezet. Het verhaal hoeft niet verteld te worden in dit geval, het verhaal vertelt zichzelf door er naar te kijken. Kijk en geniet door op de fabeelding van een jonge Noot te klikken van: – VCC eind jaren 80, begin jaren 90. – VCC – HBS uit 1994 – VCC – Quick uit 1995 – De halve finale van de Telegraaf beker in 1991 – De VCC jeugd in de 70’s – De VCC Dames in vervlogen tijden – Nederland bij de Hong Kong Sixes met Tim -MN
1. Hoe ik een bijzondere prestatie echt uniek wist te maken
Ik kan het niet opzoeken in een oud jaarverslag…. Hoe die wedstrijd HBS (3 of 4) tegen VCC2 bijna 50 jaar terug precies verliep. Het was al op Crayenhout, achter de tribune want HBS had toen nog gewoon drie echte velden. Ons tweede was een combinatie van oude garde met veel jaren in het eerste, hun vrienden met minder talent en wat jeugd voor de aanvulling. Waaronder ondergetekende. Haar tot op de schouders, een legerjas, een Puch en toch – in de woorden van Jan Gestman – ‘geen dissonant’. De sterspeler van het tweede was Ernst Rohlfs. Goed voor runs en heel goed voor veel wickets. Off-spin en niet zo’n beetje ook. Die dag hadden we geloof ik eerst gebat. HBS daarna dus en al snel vielen de eerste wickets. Ernst bowlde van een kant en na verloop van tijd viel het op dat hij in zijn eentje alle batsmen terug naar de ligstoelen stuurde. Clean bowled meestal, want ze zagen hem niet. Hij had van die dagen dat hij echt onbespeelbaar was. Toen ook de middle order door hem opgeruimd was kwam de gedachte op dat er iets bijzonders kon gebeuren: 10 wickets in één innings. Batsman 9 of 10 zag ze ook niet, hij lobde uiteindelijk een bal naar mid-on. Daar stond ik. Overbodig en traag dook ik naar rechts, alle tijd immers, twee handen om de bal. Die eenmaal uitgedoken naast me lag. Waarschijnlijk de makkelijkste vangkans ever in mijn loopbaan. Ernst grijsde eens, een trademark van hem. Na deze over stond er gewoon caught and bowled – E. Rohlfs in de boeken. Een bal of twee, drie extra had het gekost. Toen werd het natuurlijk echt spannend. Er stond al acht keer E. Rohlfs in de kolom ‘bowler’. De bowler aan de andere kant kon de ballen maar beter naast de palen gooien en slaagde daar wonderwel in. En bij elke volgende over van Ernst steeg de spanning. Zou het dan gebeuren? Jawel, daar viel ook het laatste wicket. Alle tien door Ernst uitgeschakeld, in zijn eentje. De overtreffende trap van uniek. Uit mijn hoofd: 7 x bowled, 3 x c&b of LBW. We waren getuige geweest van een master class bowlen, bijna laconiek door Ernst verzorgd. In het jubileumboek van 2007 – dat heb ik wel bewaard – vertelt hij dat ‘ze hem na de wedstrijd moesten vertellen dat hij ze alle 10 had genomen’. Dat is dan zijn waarheid, in het veld hadden we het er wel degelijk over. Hij vond het zelf ‘een toevalstreffer, zo goed bowlde ik niet eens’. Dat was Ernst ten voeten uit. Ik vraag me af wie dat nu nog met me kan navertellen. Jan Kors zeker, die bowlde goed maar hij mocht dan geen wickets nemen. Wim Kroes, Jan-Melle van Thuijl? De KNCB had in die tijd nog een mooi weekblad. Daarin werd deze prestatie helaas onderbelicht. Later werd dat beter opgepikt, ik meen me te herinneren dat die 10 singlehanded wickets ook internationaal wat aandacht trokken. Dat was hem mooi nooit overkomen als ik niet die mislukte show- en snoekduik had gemaakt. Tijd dat dit ook eens bekend wordt. Ernst was echt goed. Gelukkig heeft hij daarna nog heel wat jaren in het eerste gespeeld. We zijn ook nog twee keer op tour naar Kent geweest in die jaren. Echt village cricket, waar we meestal geen schijn van kans hadden. Voor één bowler hadden ze wel respect: ‘he can stay, lads’. Op gras was Ernst inderdaad nog gevaarlijker: line and length altijd in orde en dan nóg scherper en lekker hoog van de pitch. Een gouden clubvent, ook heel veel jaren verantwoordelijk voor de jaarverslagen, met een zonnig humeur. Dát had ik zo allemaal langs de boundary kunnen vertellen.
-Karel Philipsen
Vanwaar dit initiatief?
Ik mis het nu al. Niet alleen het cricket, maar ook het praten erover. Het idee dat we (tenminste) een heel deel van ons seizoen zullen gaan missen, stemt me al droevig. Maar cricket is veel meer dan dat: dat is met zijn allen met een biertje op het terras of langs de ropes kijken naar en vooral praten over ons spelletje en onze club. Zelf hoor ik zeker een paar keer per jaar Piet of Martin Mieras gnuiven als er een bal door de slips gaat. ‘Zo maakte jij meer dan de helft van je runs, Philipsen’. Niet waar natuurlijk. Mijn eigen verhalen zijn meestal goed voor mijn ego, want je hebt natuurlijk het recht om die geheel naar eigen zin te kleuren. Herinnering is jouw illusie van een illusie. Ik gun mezelf zo altijd de luxe van een winnende innings, die blinder op short leg en hun topbat uit, het veld anders uitgezet en de volgende bal – echt waar – recht op een fielder af die daar nog niet eerder stond. Ik was dus goed. Al die verhalen versterken het clubgevoel. Je deelt ze met iemand die je vaak al jaren kent. Je haalt tegenstanders aan die zij ook kennen. Dat zij zich die anders herinneren, dondert helemaal niet. Is wel zo leuk. VCC heeft een rijk gedeeld verleden en heden met ontelbare anekdotes die het waard zijn om verteld en herhaald te worden. We nodigen alle VCC’ers uit om hun verhaal te delen via onze social media. In deze onzekere tijden met social distancing is het goed om elkaar zo op te zoeken, elkaar te amuseren. En dat dan in afwachting van hopelijk toch nog wat cricket deze zomer. Iedereen kan meedoen, jong en (heel) oud, je stuk mag in beide talen geschreven worden. Foto’s, gifjes erbij…. het kan allemaal. Het mag over jezelf gaan, over je team of de club. Over een memorabele testmatch waar jij toevallig bij was. Dosti uit, The Gabba, TONEGIDO, anything goes. Het is jouw verhaal, jouw anekdote, jouw illusie. -Karel Philipsen
Hoe werkt het?
Je schrijft een verhaal en stuurt dat naar pr@voorburgcc.nl. Wij plaatsen het dan bij de collectie verhalen die al zijn verschenen en zo krijgen we hopelijk een mooie bundel. We gebruiken de hasttag #letsbattogether met een knipoog naar #letssticktogether. Als je zelf op Facebook plaatst kun je die hashtag ook gebruiken. Wij zullen op Facebook jouw post delen, of -als je zelf geen Facebook gebruikt- plaatsen het voor jou. Vergeet niet iemand uit te dagen ook een verhaal te schrijven! Als het verhaal verlevendigd kan worden met een foto is dat natuurlijk helemaal leuk.
