Daar ga je weer. Zaterdagochtend. Je hoofd nog licht bonkend op het ritme van de muziek van gisteravond. Een appje laat je telefoon trillen. Shit vergeten op te laden. “Ik ben later” staat in het bericht. “Je bent niet de enige” lach je hardop. De covers worden al van de pitch gehaald als je aankomt. Snel voeg je je bij de rest. Handen en high-fives. Lachen en sterke verhalen. Maar toch ook even checken of iedereen gaat komen en of Shujah en Kani de lunch hebben geregeld. En komt Hercules überhaupt. Of spelen we tegen Concordia? Een breed lachende Wajeed maakt het niet uit. Dit spelletje blijft toch fantastisch. Nog even aan Sander laten weten dat ik de toss weer heb gewonnen en hij op moet schieten, want we gaan fielden. En op het moment dat het zonnetje zich toont staat alles en iedereen klaar om te beginnen. En wat een start. Met elk wicket dat wordt genomen neemt de scherpte in het veld toe. Hoe hou ik Michiel op zijn plek en hoe hou ik de boundaries dicht met al die lefties van Hercules? Een korte evaluatie van de eerste innings met Ivo geeft als conclusie dat het kan. Jammer van die twee gemiste vangen, maar die waren niet echt duur. Drie bowling changes en drie wickets, niet slecht. Nu de battingorder. Iedereen weer vier of vijf zeker. Frits en Naumann openen, dat kan alle kanten op. Auke is in vorm, Yves een keer wat later, Kani kan het wel eens geen maken vandaag. Michiel als slot op de deur. Let’s go! Licht balend loop je naar het scorebord om het eindresultaat er vanaf te halen. Deze had niet verloren hoeven te worden. Er wordt je nageschreeuwd of je ook meteen de screen wilt doen. In gedachten de wedstrijd nabelevent kust je vriendin je troost toe. De complimenten en een hand van je vader is wat rest. De krat bier moet je ook al zelf halen. Maar hij smaakt wel goed. Doe er nog maar een en je ziet Frits zijn kater ook wegdrinken. Een heerlijke cricketdag met helaas 1 kater te veel.
